Het kampioensteam van de zichtbaar trotse trainer/coach Mike. Zondagochtend 6.55 uur... Celine, de vrouw van Mitchell wordt wakker van het nodige gestommel en denkt WTF… Wat is die gek nu aan het doen, zo belachelijk vroeg? Welnu , die gek kon niet meer slapen van de zenuwen en is zijn voetbaltas aan het controleren of alles er wel in zit… Dat had hij de avond ervoor ook al 3x gedaan, maar je kan maar beter zeker weten…. Achteraf bleek hij overigens niet de enige van het elftal te zijn met in- en uitslaap problemen… Waarbij er een zelfs om 05.00 uur al aan het zenuwlijden was….Want het moest die dag gaan gebeuren. Na een heel seizoen achter de nr. 1 van dat moment , Alcmaria Victrix, gestaan te hebben kon Duinrand S Zon 2 op 6 juni in de allerlaatste wedstrijd van het seizoen de kop van de ranglijst overnemen. En daarmee de begeerde kampioenschaal in ontvangst gaan nemen.
Maar dan moest er nog wel even gewonnen worden van Limmen 4. Niet de minste ploeg, al stonden zij dan in de middenmoot van de ranglijst. Nee, juist tegen dit elftal werd eerder dit seizoen één van de 2 verloren wedstrijden gespeeld. Dus ze waren gewaarschuwd en boven op de al aanwezige kampioenaspiratie zenuwen gaf dit de mannen van Duinrand S niet bepaald de energie en onbevangenheid welke gewenst was bij zo’n kampioensduel.Verder waren alle ingrediënten wel aanwezig voor een mooie afsluiting van het seizoen. De mannen van het 2e hadden vrienden, kennissen en familieleden uitgenodigd om dit unieke
gebeuren mee te komen maken. Met als gevolg dat de tribune vol zat en ook achter de hekken het opgekomen publiek plaats had genomen.
Ondanks de weersvoorspellingen was het een prachtig voetbalweertje. Trainer-coach Mike had de beschikking over 20 spelers, dus eigenlijk kon er gewoon niets mis gaan. Maar och och och…. wat ging het moeilijk moeilijk moeilijk…. Alsof er de avond ervoor al een kampioensfeestje was gevierd. Zo traag, stroperig en initiatiefloos werd er gevoetbald. De wil was er wel, maar de uitvoering bleef ondermaats. Ondanks alle verwoede aanwijzingen van coach Mike, verzandden vele acties in flauwe pogingen
richting doel, maar zonder enige doeltreffendheid. Limmen zelf speelde vrij onbevangen en had natuurlijk niets te verliezen verder. Dat resulteerde echter ook van hun kant in weinig acties richting het doel van Duinrand, zodat het publiek eigenlijk een bijzonder saaie eerste helft voorgeschoteld kreeg.
In de 2e helft speelde Duinrand S richting de kantine en ging het publiek er toch nog maar eens goed voor zitten. Nu moest het gaan gebeuren. Ook in de wetenschap dat alleen winst voldoende was om de begeerde schaal te kunnen verkrijgen.
Maar opnieuw ging het vanuit Duinrand S zeer moeizaam en zowel spelers als publiek begonnen toch wel wat onrustig te worden.
En toen, als een mokerslag, viel 20 minuten voor de tijd de 0-1 uit een ogenschijnlijk ongevaarlijke situatie. En het publiek viel stil. Zelfs de spits van Limmen zei achteraf dat hij zich wezenloos schrok van zijn eigen doelpunt en dacht “het zal toch niet waar zijn…“
De spelers van Duinrand S wisten even niet hoe ze het hadden. Maar toch….. leken ze niet bij de pakken neer te gaan zitten en pakten zichzelf nog even bij elkaar voor een 20 minuten durend offensief.
Opgezweept door coach Mike, het publiek en alle wisselspelers werd er alleen nog maar vooruit gevoetbald. En op 8 minuten voor het eindsignaal was het invaller Bo van Dijk die met een wanhopig maar venijnig strak schot vanaf de 16 meter de Limmen keeper het nakijken gaf. De opluchting was groot, maar het was nog niet voldoende natuurlijk. Er móest gewoon gewonnen worden.
Met 4 minuten voor het einde leek het dan toch te gaan gebeuren, maar de inzet van Bas Minkema eindigde ongelukkig op de paal. Terwijl het publiek en een groot deel van het elftaler niet meer in geloofde werd pinchhitter Max Buitenkant nog in de ploeg gebracht vanuit de opportunistische gedachte dat deze speler het dit seizoen wel vaker heeft weten te beslissen.
En het droomscenario werd gewoon werkelijkheid. Vanuit een onmogelijke hoek en met een even onmogelijk schot in de allerlaatste minuut van de officiële speeltijd scoorde Max de benodigde winnende treffer. Publiek en elftal gingen volledig uit hun dak. Alle spelers in het veld en vanuit de dug out doken op Max , die daar natuurlijk niet tegen bestand was en
vervolgens vlak voor tijd het veld moest verlaten.
Maar dat mocht de pret niet drukken. Want na het laatste fluitsignaal van de sterk leidende arbiter Martin de Zwart, ontplofte de boel van de loskomende spanning en knalden de champagne kurken in het rond.
De mannen hadden het dan toch geflikt en konden de kampioenschaal in ontvangst nemen. Na vele jaren had Duinrand S eindelijk weer een kampioen bij de senioren. Een topprestatie van een prachtig mooi elftal.
Vervolgens werd het kampioenschap nader luister bij gezet in en rond de kantine met een BBQ, veel bier en andere spiritualiën. Dat hadden ze zeker verdiend
