Zondagochtend 2 maart 2014 om 10:00 uur stond een uitwedstrijd op het programma tegen een opponent waar Duinrand S de eerste wedstrijd van had gewonnen; tot nu toe de enige winstpartij. De moeilijke periode die Duinrand S (al de hele competitie) doormaakt zou met een overwinning de (hele lange) weg naar boven mogelijk maken.
Bovendien zou bij winst met een verschil van minimaal 24 doelpunten Duinrand S zich op kunnen werken naar de voorlaatste plaats. Best veel, maar niet onmogelijk.
Omdat er vooraf enig gebrek aan loopvermogen op het midden veld werd verwacht (Leo herstellende van een intensief trainingskamp op de lange latten, Mike nooit echt veel loopvermogen na de eerste 8 minuten van de wedstrijd en Rutger vermoeid na een lange treinreis uit het altijd gezellige Oeteldonk, nog altijd onder de indruk van de zachte ‘G’) heeft Lucas zich ondanks de hooggespannen verwachting van zijn vriendin toch beschikbaar gesteld voor de eerste helft. Wat een commitment!
De omstandigheden waren perfect, lekker zonnetje, weinig wind en geen vorst. Perfect voor Vrone dan, want voordat de tactische wijzigingen tot iedereen waren doorgedrongen moest Duinrand S al voor de derde keer aftrappen. De wijzigingen waren dan ook wel zeer ingrijpend. Arno, de steevaste linkerhand van Jan, moest het ditmaal vanaf de rechterkant doen. Ondanks de TomTom die hij voor de zekerheid in zijn rechter mouw had verstopt, wist hij zijn weg maar moeizaam te vinden.
Mijn voorstel is dan ook Arno een vijfjarig contract aan te bieden met de zekerheid dat hij speelt op de linksback positie. Mogelijk dat een dergelijke aanbieding hem aan boord kan houden.
Om van de laatste plaats te komen moest er nu geen 24, maar 26 keer gescoord worden. Het voordeel was dat Vrone slechts 8 minuten nodig had gehad om de eerste twee te maken en er dus nog 80 minuten waren om 8% meer doelpunten te maken. Er was ook nog maar 8% van de tijd verstreken, dus eigenlijk lagen we prima op schema. Ja, deze iedernadeelhebzunvordeel-redenatie is er een waar ome Johan stiekem toch wel een beetje jaloers op zal zijn!
Al snel werd duidelijk dat er wel degelijk kansen konden worden gecreëerd en de aansluitingstreffer liet dan ook niet lang op zich wachten. Nog een half uur te spelen in de eerste helft, dus alles was nog mogelijk. Kort hierna leidde een zeer gecontroleerd uitgevoerde aanval (27 balcontacten) tot de gelijkmaker. Geen vuiltje aan de lucht, nog maar 24 goals te gaan. De rest van de eerste helft werd het Duinrand S echter vrijwel onmogelijk gemaakt te scoren; Vrone zette de twaalfde man in, in de persoon van hun grensrechter die onafgebroken zijn vlag in de lucht stak voor buitenspel. De man schatte keer op keer de buitengewone snelheid van Enzo gewoon verkeerd in.
Het enige vermeldenswaardige voorval in de eerste helft was nog een vermeend gevaarlijk spel van een Vrone-speler. Volgens Duinrand S was het zo duidelijk dat er gewoon werd gewacht op de bal om de vrije trap te nemen. De scheidsrechter dacht er echter anders over en daar maakte Vrone goed gebruik van. Met een 3-2 achterstand genieten van een bakkie thee; niet echt meer op schema om de laatste plaats te verlaten. Dan maar voor de overwinning gaan.
In de rust is nog overwogen om Enzo terug te halen naar het middenveld en te ruilen met Mike. De beperkte snelheid van Mike zou het aantal buitenspel gevallen kunnen doen afnemen, maar na uitvoerig overleg is hier toch maar van afgezien.
Arno, nog steeds van slag van de voor hem vreemde positie op het veld, ruilde de rechts back plaats in voor de vlag, waardoor hij in de tweede helft toch weer op zijn vertrouwde plek, links naast Jan, kwam te staan. Lucas koos voor een snelle douche om daarna zijn telefoon te checken op dringende berichten. Kennelijk waren die niet aanwezig, want de gehele tweede helft heeft Lucas vanaf de zijlijn tactische aanwijzingen gegeven. (Inmiddels al papa geworden Lucas?).
Rutger had de eerste helft samen met Michel genoten van het zonnetje op de bank. Vanuit die positie hadden zij goed zicht op wat er op het veld allemaal gebeurde en waar verbeteringen mogelijk waren. De conclusie van hun messcherpe analyse was dat het niet zou meevallen om met twee man verbeteringen op elf posities teweeg te brengen. Dan maar improviseren en zien wat het brengt.
Met Michel op rechtshalf en Rutger op 10 werd geprobeerd alsnog de drie punten mee naar Schoorl te nemen. Lang heb ik nagedacht over de manier waarop ik het verloop van de tweede helft op papier zou kunnen zetten. Hierbij ontkom je er niet aan dat je deze tweede helft steeds weer opnieuw beleeft en de emoties die dit teweeg bracht hebben mij doen besluiten de tweede helft als volgt te beschrijven: het is net niet gelukt.
Wel is er nog 6 keer gescoord, maar helaas waren 5 daarvan voor Vrone.
Een van de weinige voorvallen die ik zonder tranen in mijn ogen kan beschrijven is de discussie over de moeder van een van de Vrone spelers. Wat weet Michel dat wij niet weten? Dit zal altijd wel geheim blijven, maar het moet toch van enige importantie zijn. In ieder geval voor Michel belangrijk genoeg om eenmaal in eigen doel te scoren.
Met een 8-3 nederlaag bevindt de rode lantaarn zich nog steeds in Schoorl.
In de Tour de France is het gebruikelijk dat na een week of twee, als de klassementskaarten zo goed als geschud zijn, er enige renners zijn die gaan ‘strijden’ om de rode lantaarn. Wat mij betreft gaan wij dat niet doen, dat zou een oneerlijke strijd zijn. Om met Jon Dahl Tomasson te spreken: ‘Er zijn nog 7 wedstrijden te spelen, dat is een heleboel punten.’
Volgende week moet het dan maar gebeuren; een ideale voorbereiding in de vorm van een feestje om de teamspirit te verhogen in combinatie met een vroege uitwedstrijd tegen het slechts op de derde plaats staande Koedijk lijken niets in de weg te staan om het aantal punten nagenoeg te verdubbelen.
